STARKÓW
Nieduża wieś sołecka przy drodze woj. Nr 11432 z Lisowa do Kowalowa.
Sołtys: Józef Siejkowski
Historia
Niemiecka nazwa – Storkow. Wieś związana z historyczną Ziemią Lubuską, która w czasie dzielnicowego rozbicia Polski należała do Śląska, a przejściowo do Wielkopolski. Po 1249 roku obszar ten przeszedł pod zwierzchność arcybiskupów magdeburskich, a następnie margrabiów brandenburskich. Przed 1945 r. Starków był samodzielną gminą wiejską, po wojnie gromadą w zbiorczej gminie Kowalów, której siedzibę przeniesiono do Rzepina w 1976 r.
Nazwa wsi została po raz pierwszy zapisana w 1351 r. w brzmieniu Storkow "za Odrą" i z ta nazwa przetrwała do czasów współczesnych. E. Muce rekonstruuje nazwę jako pomorskie "Storkowo" czyli gniazdo bocianie, lub też jako bocian. Polscy onaniści dostrzegli tu formę dzierżawczą od imienia "Starek". Słowa starek i starka używano w znaczeniu dziadek i babka.
W 1351 roku wieś była w posiadaniu frankfurdzkiej rodziny mieszczańskiej Hokemann. Później przeszła na własność żołnierzy von Ointiz z Ownic. Nastepnie lubuski Jan IV Borschnitz kupił Storkow w 1413 r. i za zgodą margrabiego Fryderyka przeznaczył na uposażenie kolegium kapłańskiego przy kaplicy NMP w Górzycy. Sekularyzacja majątku biskupiego nastąpiła ostatecznie w 1598 r. i wieś przeszła pod zarząd urzędu domeny państwowej w Lubaszu.
Brak siedzib rycerskich oraz brak zagrodników mogą świadczyć, iż mieszkańcy wsi cieszyli się dużą niezależnością i wolni byli od odczuwalnych powinności feudalnych. W 1714 roku zanotowano wprost: "złe pola, złe łąki", co świadczy o nie najlepszych warunkach rozwoju rolnictwa.
W średniowieczu wieś parafialna w diecezji lubuskiej. Parafia potwierdzona od 1405 r. reformacji kościół w Starkowie został afiliowany przed 1718 r. do parafii protestanckiej w Drzeńsku. Po 1945 r. wieś podporządkowano kościołowi w Kowalowie, który ostatecznie sam został przypisany 1 1951 r. do parafii w Rzepinie. Dopiero w 1977 r. erygowano parafię św. Apostołów Piotra i Pawła w Kowalowie, do której włączono Starków. Kościół gotycki zbudowano z głazów narzutowych i cegły w XV wieku. W 1801 roku kościół został przebudowany, a w 1972 r. ruiny kościoła zostały rozebrane.
Opracowane na podstawie:
Słownika gorzowskiego pod redakcją Jerzego Zysnarskiego
przy współpracy Zbigniewa Millera
