Kościół w Radowie zbudowany jest z piknie ciosanych kwadrów granitowych o różnych barwach, posiada zamknięcie okien chóru łukiem półkolistym, co wskazuje na powstanie świątyni przed 1270 rokiem. Układ przestrzenny podobny jest do założenia kościoła w Kowalowie. Składa się on z prezbiterium o wymiarach zewnętrznych około 7,2x7,8 m oraz korpusu nawowego z wydzieloną wewnętrzną prostokątną częścią wieżowa wzniesioną do wysokości nawy (10x15,4 m). Nawa oświetlona jest czterema oknami (po dwa od pd. i pn.) wybitymi w XIX wieku, zapewne przez poszerzenie starych. Identycznie przekształcone są dwa boczne okna w prezbiterium. Natomiast w jego ścianie wschodniej zachowały się w postaci wnęk trzy pierwotne okna o wysmukłych kształtach, zamknięte półkoliście.
Oprócz wspomnianej przebudowy w XIX wieku, w 1708 r. przeprowadzono prace remontowe wieży kościelnej, co zaświadcza stara chorągiewka pogodowa z orłem trzymającym w szponach berło i szablę oraz datą. Świątynia posiada trzy stare dzwony. Najstarszy o średnicy 0,95 m zawieszony został w 1439 r. Informuje o tym nas napis późnogotycką minuskułą i majuskułą. Dzwon o średnicy 0,75 m ze sceną przedstawiającą Marie i Jana obok krzyża pochodził z 1605 r. trzeci został odlany 15 lat później. O dzwonach po 1913 r. brakuje informacji.
Najstarszym wyposażeniem świątyni były dwa brązowe świeczniki z 1560 r. W 1759 r. J. Maria Tobiessen podarowała kościołowi chrzcielnicę z piaskowca z cynową misą. W 1804 r. w kościele ustawiono nowy ołtarz amonowy.
Kościół musiał ucierpieć w czasie ostatniej wojny, gdyż pomijany jest w pierwszych schematyzmach. Poświęcony został dopiero w 1974 r. p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa.
Opracowane na podstawie:
Słownika gorzowskiego pod redakcją Jerzego Zysnarskiego
przy współpracy Zbigniewa Millera
